بررسی اثربخشی زوج درمانی متمرکز بر هیجان، بر سازگاری زناشویی، صمیمیت و بخشایش فرزندان شاهد متأهل

در پژوهش حاضر به بررسی اثر بخشی زوج درمانی هیجان مدار (efct) بر سازگاری زناشویی، صمیمیت و بخشایش زوجین پرداخته شد. این تحقیق از نوع نیمه تجربی همراه با پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه می باشد. بدین منظور تعداد 20 زوج (40 نفر) از فرزندان شاهد متأهل شهر شیراز که دارای تعارضات زناشویی بودند بوسیله سرند کردن در مرکز مشاوره بنیاد شهید و امور ایثارگران استان فارس، با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. از این تعداد، 10 زوج در گروه آزمایشی و 10 زوج در گروه کنترل به طور تصادفی جایگزین شدند. تمام این افراد پرسشنامه سازگاری زناشویی (das)، پرسشنامه نیازهای صمیمیت و همچنین پرسشنامه بخشایش را تکمیل کردند. یک هفته بعد، جلسات درمانی بر روی گروه آزمایشی اجرا شد. زوجین گروه آزمایشی در 8 تا 10 جلسه درمان 2 ساعتهefct شرکت کردند. در حین اجرای تحقیق 4 زوج از گروه آزمایشی و 3 زوج از گروه کنترل از ادامه تحقیق انصراف دادند و در نهایت 6 زوج در گروه آزمایشی و 7 زوج در گروه کنترل، یک هفته پس از خاتمه جلسات درمانی، مجدداً پرسشنامه های مذکور را تکمیل نمودند. نتایج آزمون t مستقل بر روی تفاضل نمره های پیش آزمون و پس آزمون در گروه کنترل و آزمایش نشان داد، بین دو گروه، در متغیر سازگاری زناشویی و نیز صمیمیت، تفاوت معناداری در سطح 01/0> p وجود دارد، اما بین این دو گروه از نظر متغیر بخشایش، تفاوت معناداری وجود ندارد. این به این معناست که این رویکرد بر افزایش سازگاری زناشویی و صمیمیت زوجین موثر بوده، اما بر میزان بخشایش آن ها تأثیری نداشته است. همچنین نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر هیجان، باعث افزایش در ابعاد مختلف صمیمیت در میان زوجین می شود بدین صورت که بین گروه آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری در ابعاد صمیمیت عاطفی، صمیمیت روانشناختی، صمیمیت جنسی، صمیمیت جسمانی، صمیمیت ارتباطی، صمیمیت زمانی و صمیمیت عقلانی وجود دارد، اما تفاوت این دو گروه در دو بعد صمیمیت اجتماعی-تفریحی و صمیمیت معنوی، از نظر آماری معنادار نیست. نتایج دیگر حاکی از عدم وجود تفاوت معنادار بین زنان و مردان گروه آزمایشی در سازگاری زناشویی، صمیمیت و بخشایش، پس از زوج درمانی هیجان مدار است.